bu müəllimi tanıyanda cavan idi, hər gün fbda bizi "əjdahalarım" deyə paylaşacaq qədər həyat dolu insan idi. o qrupun ən balacası mən idim deyə ayrı bir qayğı ilə yanaşırdı. tutaq ki, bir həndəsə məsələsini elədimsə, "əjdahadı da bu uşaq, bir qalıb alov çıxarsın" ," hö elə baxım" tərifləri ilə adamın özünü bir pox saymasına vəsilə olurdu. hamının idealı idi. "ulduzlu" sualları verəndə "qal sənə qurban" mahnısı ilə havalı-havalı həll edib, düzgün cavabı tapanda ağzımız açıq qalırdı. müəllimin tək hədəfi nəticə idi. uşaqları az idi deyə hamısının digər fənnlərini belə maraqlanardı. oğlanlarla futbol oynamağa, qızları hansısa gəzintiyə aparardı. evimizin yolu bir idi deyə, yolda ancaq adamı tırkalıyırdı ki, ən yaxşı olmalısan. onunla hər şeyi danışa bilərdin, çünki hər şeyə türklər demiş çözüm odaklı baxırdı. mən də klassik abituriyent. tək dərdim evdəkilər və onların qadağaları idi. onlarla danışması üçün həmişə müəllimi yolluyurdum. aze ailələri bilirsiniz ki, müəllim qatıq qara dedisə, deməli elədi deyənlərdən olduğuna görə, kef eliyirdim. sonra uşaqlar çoxaldı, prestiji artdı, papaqlı koftaları oldu saruçka, pulları gəldi paçka paçka
(baxma: şair ruhlu yazar) bizi qozlamadı. sözün əsl mənasında. təbii ki, hamı ilə təkbətək qayğısı azala bilər, çünki çox idik. amma müəllimin xasiyyətinin dəyişəcəyini heç düşünmürdüm.
mənim tez inciyən biri olduğumu bildiyi halda həmişə mənlə çox dirəşərdi, acımasızca zorbaladığı halda zarafat edirəm deyib üstünü malalayardı. "zəifsən, bacarmayacaqsan, filankəs səni yeyər" tipli sözlərini hamının içində tam ciddiyyəti ilə deməsi məni üzürdü. sakit idim deyə, cavab verməyəciyimi bildiyi üçün ölümünə zorbalayardı.
bir dəfə qapıdan çıxanda, yenə "zəiflər öndən" deyib məni göstərdi. "buyurun müəllim" deyib itələmişdim ki, lijbi çıxsın heç olmasa şot 1-nə bilim neçəsə olsun, mən də onu incidim. prosta o hazırcavab idi, "sənin babat yumor hissin var imiş ki" deyəndə qalmışdı içimdə.
ən sonda sırf yenə sakitəm deyə zəif qrupa atmışdı, nə qədər dirəşdim, ağlıyıb, son variant mamanı çağıranda " mənə dəxli yoxdu sən buna layiqsən, qəbullan" dedi. mama da yuxarıda dediyim kimi qatıq qaradı məsələsi ilə bir şey demədi. üstünə zəif olduğum üçün danlandım aq.
otaqdan çıxdım. bir də gəlmədim ora. zarafat deyildi. bu dəfə ciddi idi. nə cür desin ki, o zarafat idi, incimə. o gündən yolda görəndə salam vermirdim. hazırlığından çıxmışdım. amma o mənim kimi kindar deyildi, dalbadal zarafatları düzüb bircə gülüşlə hər şeyi yumşaltmasın deyə özümü sıxıb saxlıyırdım.
bir gün aradan 1 il sonra yolda əlində siqaret, teoman kimi qapqaralara bürünüb, nəsə fikirli olduğunu görüb yanına getdim. oturanda dedi, "sənə noldu?"
bu dərin söhbətin, bir əlvida söhbəti olduğunu hardan bilərdim ki. demişdim axı, ən balaca mən idim, əvvəlki qrupdakılar çoxdan məzun olub getmişdilər. ona görə hazırlıqda onun dəyişimini xatırlayan son adam da elə mən idim. son illərdə siqaretə, içkiyə qurşanmağı, titrəyən əlləri, qıpqırmızı gözləri və qara jakerti mənim tanıdığımı müəllimi əks elətdirmirdi. çünki mən ona həmişə ilk halı ilə yanaşırdım. axırda əvvəlki haqsızlıqlarını qəbullandı, "əsəbdən yata bilmirdim e ay müəllim, vaxtdan edin bunu rahatlaşaq da amk" deyib bağladıq keçmişi. durdum. sağollaşanda, hər şey yaxşı olacaq deyəndə içdən güldü."inanmıram daha, bu söz ümidləndirmir məni" dedi, bir şey deyə bilmədim, düz deyirdi. 1 ay keçdi, xəbəri aldıq. özünü yandıraraq, intihar eləmişdi.
bir tərəfdən illərdi içimdə tutduğum qırğınlığı danışmışdıq deyə gizlicə sevinirdim, bir tərəfdən də üzülürdüm. həmişə absurd yerlərdən ümidli olardı, tutunardı. xatırlayandakı son danışığında ümidverici heç nə deməmişdi, deməli bəlli idi ki, sonu imiş. indi səs kaydını birdən eşidəndə yadıma düşdü, pis oldum aq gecə gecə.
(youtube: 
)
)